İstanbul Şiirle Buluşuyor: Şimdi Değil Sonra

Bir oda, bir adam. Yaşlıca. Öylece oturmakta, kırık bir bebek gibi. Belki bir huzurevi, belki hayatı boyunca hep dış dünyadan saklandığı kendi evi. Bir de genç bir kadın odada. Belki adamın bakıcısı, belki hayalinde yıllardır yaşattığı, hiç birlikte olmadığı sevgilisi. Sonra bir genç adamın odaya gelişi. Belki yaşlı adamın gençliği, belki de kendi yaşlılığını hayal eden biri. Belki her ikisi de bir şair. Ya da iki. Bir odanın içinde hayal mi gerçek mi belli olmayan bir yüzleşme, bir hesaplaşma, anımsama ve unutma. Solgun bir gül olan, dokununca.